De brieven van Paulus vormen samen ongeveer een kwart van wat wij  kennen als "het Nieuwe Testament". Toch weten veel christenen met de inhoud van deze brieven niet goed raad. Ze spreken en schrijven  er nauwelijks over. Sommigen hebben zelfs een uitgesproken hekel aan hun boodschap. Ze beschouwen Paulus als de eerste denker die het oorspronkelijke onderwijs van Jezus heeft bedorven. Velen ergeren zich aan het feit dat de apostel zegt dat alle roem is uitgesloten (Rom.3:27), dat God niet de mens van goede wil maar de goddeloze rechtvaardigt (Rom.4:5), dat de vrome inspanningen van een godsdienstig mens even weinig waard zijn als schade en vuilnis (Fil.3:8). Omdat zulke uitspraken van Paulus bij velen ergernis oproepen, heeft dit boek de titel "Die akelige Paulus"  gekregen. Een titel die tussen aanhalingstekens staat, want in werkelijkheid is Paulus de "leraar van de volken" (1 TIm.2:7, 2 Tim.1:11), de man die door de opgestane Heer als Zijn gezant naar de natiën is gestuurd (Hand.9:15), uiteindelijk zelfs naar Europa (Hand.16:9). Via Paulus heeft Hij zich aan hen geopenbaard en hun Zijn plannen en bedoelingen bekendgemaakt. Wat de apostel namens Hem mocht doorgeven, is een blijde boodschap, een geweldig goed bericht dat bevrijdend werkt (Rom.16:25, 2 TIm.2:8-13). Wie het ter harte nemen worden als leden aan Zijn lichaam toegevoegd en uitgetild boven elke "wind van leer"  (Efe.4:11-16).